Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

White Days/ Transition


Άσπρες μέρες..
Περπάτα. Τρέξε. Πιο γρήγορα. Σταμάτα. Τρέξε, τρέξε, τρέξε...
Οι σκιές δεν είναι άνθρωποι, για να υπακούσουν...
Θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό..
Με καπνό και σπασμένα πόδια
Τρέξε πιο γρήγορα.
Και μάτια με περίεργα βλέμματα, πολλά ζευγάρια..
Ποιος θα ‘θελε να περπατήσει σε αυτήν την μικροσκοπική νύχτα?
Περισσότερες από ποτέ... παντού. Άσπρες μέρες
Επάνω! Κάτω! Πίσω μου... Σταμάτα. Τρέξε, τρέξε, τρέξε...
Άσπρες μέρες, αλήθειες...
Σκονισμένες
Άγγελοι της άγνοιας
Ποιος θα ήθελε να μιλήσει μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής?
Περπάτα. Άκουσε. Κλείσε τα μάτια. Χώμα. Ανάσα. Χώμα. Περπάτα. Τρέξε...τρέξε!
Άσπρες μέρες με βροχή
Μαύρη βροχή!
Αντίγραφα..
Ζαλάδα
Επάνω! Κάτω!
Οι σκιές ποτέ δεν ήταν άνθρωποι
Θα φοβάσαι τότε...
Να ζήσεις σε μια άσπρη μέρα σαν και αυτή
Σήμερα που είναι όλα άδεια
Που ξεχειλίζουν
Άσπρες σιωπές με βρόμικο αίμα.
Πίσω σου! Τρέξε!
Μικροσκοπική η νύχτα
Δεν έχω χρόνο.
Σε αγάπησα, είναι αλήθεια.
Μαύρες μέρες, λευκά πτώματα
Επάνω και κάτω και αριστερά και δεξιά...
Οι σκιές δεν είναι άνθρωποι για να υπακούσουν.
Θα έρθει είπε να με πάρει.
Το είπε...
Άσπρες μέρες δεν ταιριάζετε με το μαύρο μου...

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010



Και τι θέλουμε εμείς οι άθλιοι υποκριτές?
Να κατακτήσουμε, οριοθετώντας τις σάρκες μας
Όπως οριοθετούμε τις ζωές μας.
Να χορέψουμε σέρνοντας τα βήματα μας
Ξαπλώνω και δε ξέρω αν κοιμάμαι, αν βουλιάζω η αν πεθαίνω
Και τι θέλουμε εμείς οι μικροί σφαγιαστές της καθημερινότητας?
Να συγκινήσουμε όπως συγκινημένοι νιώθουμε διαρκώς..
Γιατί μάθαμε και εμείς να λέμε «ίσως» αντί για «όχι».
Και έτσι δεν έχουμε τον χρόνο στο πλευρό μας
Νομίζουμε πως αυτός είναι ο δικός μας αγώνας.
Κι όμως βαριανασαίνουμε γιατί ήδη όλα τέλειωσαν και κανείς από ‘μας δεν ήταν παρών.
Και τι θέλουμε όλοι εμείς οι απαιτητικοί?
Να πλουτίσουμε, έτσι όπως πλουτίζουν οι άλλοι όταν μας εξαργυρώνουν.
Πάντα απ’ έξω κοιτάζουμε
Μόνο αυτό δε ξέρουμε να κάνουμε, άλλωστε?
Και τι θέλουμε όλοι εμείς οι βάρβαροι?
Να ματώσουμε την κανονικότητα!
Με τον ίδιο τρόπο που η κανονικότητα ματώνει τους εαυτούς μας.
Και τι άλλο έμεινε να πούμε εμείς οι φλύαροι?
Εμείς που υποθέτουμε, που στραγγίζουμε τις καρδιές μας, που κρεμόμαστε από αστέρια και ποδοπατημένες ιδέες..
Δείξε μου άλλη μια φορά το πλάνο.
Πες μου το σχέδιο.
Κοιτάζω και δεν ξέρω αν τυφλώνομαι, αν δακρύζω η αν απολαμβάνω την θέα.
Γιατί είναι η ρουτίνα του θανάτου που την κάνουμε παράδειγμα.
Προτιμώ να κοπώ μαζί σου παρά μονάχος.
Και τι σκατά ψάχνουμε εμείς οι εξερευνητές?
Μπερδεύτηκα. Δε ξέρω.
Δεν ακούω.
Και τι ρόλο παίζει αυτός ο όχλος στον κόσμο μου?
Οι σειρήνες? Τα φωτάκια?
Δεν καταλαβαίνω. Μπερδεύτηκα, τώρα.
Είμαι ολοκαίνουριος και δεν ξέρω αν παλιώνω, αν είμαι μεταχειρισμένος η αν έχω μάρκα.
Και τι άλλο έμεινε να ζήσουμε εμείς οι έμπειροι?
Όλα τα είδαμε. Όλα τα ξέρουμε.
Όλα τα προβλέψαμε. Όλα τα τραγουδήσαμε.
Οπότε.. τι άλλο έμεινε?

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Ολότητα

Είναι δικό μου το όραμα.
Το ιδιωτικοποιώ.
Τώρα που ξέρω πια, ότι κανείς δεν μοιράζετε..
Όλα τα ουράνια τόξα, όλα τα πρόσωπα.
Θέλω να βάλω φτερά σε όλα
Να προγραμματίσω την απόδραση
Δικό μου είναι το όραμα και το κάνω ότι θέλω!
Με ένα μαχαίρι στην καρδιά και ένα αστέρι για φακό
Να φύγω από εδώ.
Τώρα που ξέρω πια, ότι κανείς δεν έχει όνομα..
Να εισέλθω σε έναν κόσμο που έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες
Να προγραμματίσω τους πειρασμούς
Να ξοδευτώ, να ξεμείνω..
Δικό μου το όραμα, δική μου και η μοναξιά
Με μαύρα μάτια να κοιτώ, το άγνωστο που με βυθίζει
Να αποχαιρετώ την σιγουριά
Αναρωτιέμαι αν μπορείς να είσαι αυτός που θες, όταν το θες
Αναρωτιέμαι αν ο θάνατος είναι ο ήλιος του καθένα
Αναρωτιέμαι αν με ξέρεις καθόλου…
Αναρωτιέμαι αν κανείς έχει τόσο θάρρος.
Άκου, τώρα:
Είναι δικό μου το όραμα και δεν έχει έδαφος..
Δεν έχει ουσία, δεν είναι βαθύ και πολύπλοκο
Είναι αυτό που εξορίζει το πνεύμα…
Είναι ένας φόβος που προκαλεί ευαισθησία
Είναι δικό μου το όραμα και δε το ανταλλάζω..
Και ας χρειάστηκε αρκετές φορές να το φτύσω…