άτιτλο

Όταν δεν υπάρχω τι είμαι;

Είμαι απόσπασμα;

Είμαι ασπρόμαυρος σαν φιλμ;

Είμαι μελωδία!

Είμαι μελωδία που χορεύει ανάμεσα σε χαρούμενα συντρίμμια

Όταν δεν υπάρχω εγώ, ποιος είναι αυτός που ζει εδώ;

Πες μου εσύ που με ξέρεις, τόσο καλά

Όταν φεύγω σε αποχαιρετάω

Όταν φεύγω εγώ..

Ποιος είναι αυτός που περιμένει;

Είμαι ανάσα σε σκουριασμένο μαχαίρι

Είμαι ανάσα και στόμα ενός ξένου

Όταν δεν έχω τίποτα..

Ποια μάτια δακρύζουν;

Λάμψεις τα σκοτάδια

Έχουμε από καιρό γνωριστεί

Να ακουμπήσουν οι πληγές μου τις χαμένες συντροφιές

Μη σε νοιάζει θα σ’ ακούω

Ακόμα και στα όνειρα που δεν είναι δικά μου

Όταν δεν υπάρχω τι είμαι;

Είμαι εσύ;

Είμαι το τίποτα;

Όταν δεν υπάρχει το τίποτα..

Ποιο κενό γεμίζει;

Είμαι μελωδία!

Είμαι μελωδία που ματώνει τις γκρίζες ψυχές σας

Όταν δεν είμαι πτώμα, τι είμαι;

Είμαι ολοζώντανος και φοράω πολλά χαμόγελα;

Πες μου εσύ που με ξέρεις, τόσο καλά

Όταν δεν υπάρχεις τι είσαι;

-Όταν δεν υπάρχεις δεν είσαι τίποτα για μένα.-

(ποίημα που βρέθηκε σε ένα τσαλακωμένο χαρτάκι, κάπου ανάμεσα σε παλιά τετράδια και παλιές ζωές)

Existence (to achieve your goals)

Πριν λίγο ένιωσα υπαρκτός,
Όχι δηλαδή σα να έχω υλική υπόσταση
Κατάλαβες..
Ερεθιστικός αυτοπεριορισμός
Αυθόρμητος εγκλεισμός
Σε δοχεία ψυχικής ασθένειας
Σε τρύπια αδιέξοδα (κάπου μέσα, μπορεί και ενδιάμεσα)
Κατασταλτικά όνειρα
Ερωτευμένα ερείπια
Εκείνο που είχε σημασία ήταν τα τοξικά μπαλκόνια μας
Με τα φώτα, με τις λεβάντες και τα ευτυχισμένα κάγκελα.
Πριν λίγο, δεν έχει πολύ ώρα
Ένιωσα υπαρκτός
Όχι ότι γνώρισα την άκρη του κόσμου
(που θα την ήθελα χρωματιστή)
Θυμήθηκα τους μίζερους εφηβικούς θριάμβους
Ασθματική συνείδηση, ξεραμένη από πάνω απ’ τον αέρα, αστροστολισμένη και κάθετη, μισή.
Πριν λίγο είπα ότι υπάρχω
Και ας μην ήτανε και αλήθεια
Το είπα και έφτανε.
Μετά θα ‘ρθει κάποιος και θα ξεκολλήσει την αφίσα- δικιά μου καρδιά
Υπόσχομαι να συντηρήσω τους φόβους μου
Να τους δεις και συ, ο επαναστάτης
Εραστής- εργοδότης-ρουφιάνος
Χαριτωμένο αγόρι-παιδάκι
Με τα κόκαλα πάνω απ’ το δέρμα
Ιδιαιτερότητες λένε
Τάσεις... αρπάζουν λέει τις φωνητικές σου χορδές και μετά βουβαίνεσαι
Κάποιος ξυπνάει, άλλος ακόμα κοιμάται, ένας τρίτος σε αποκεφαλίζει.. και μετά εμείς νομίζουμε ότι κοιτάμε το φεγγάρι.
Πριν μερικά λεπτά (θα ναι ένα τέταρτο περίπου)
Αποφάσισα να υπάρχω και να μοιράσω και ‘γω λίγο τίποτα
Τι το παράξενο έχει μια σκιά όταν δεν κινείτε;
Το κέντρο του συμφέροντος
19 είμαι, τι να προλάβω;
Μ’ αρέσει όταν θυμάμαι ότι υπάρχω
Το θυμάμαι και γω κουρασμένα, με δυο ρουφηξιές καφέ το πρωί
Έτσι έκανε η μαμά μου και η μαμά της μαμάς μου
Λένε αυτά τα πράματα είναι κληρονομικά

Παρακάμψεις, ρόλοι, σύμβολα..

Κύκλοι

Τετράγωνα κουτιά

Οι μικροί εαυτοί μας που πάλλονται ανάμεσα στις ζωές που ζητάμε να μας δοθούν

Οι καλαίσθητες ουτοπίες μας που συντροφεύουν τα αυθόρμητα γύψινα χαμόγελα

Στα εξωσωματικά μου ταξίδια πάντα κάνω εμετό στις στροφές..

Και οι ρόλοι και οι παρακάμψεις και τα σύμβολα.. τι απ’ αυτά δε θα ξεκοιλιάσει ο χρόνος φεύγοντας εξαγριωμένος από μέσα μου;

                                            (απορία)