(If)

Αν είχα λίγη ελευθερία μέσα μου,
θα την χάριζα σε όλες τις θλιμμένες στιγμές που τραγουδήθηκαν
Αν κατάφερνα να ανταπεξέλθω στις λογικότερες μορφές της παράνοιας μου,
θα αντλούσα ενέργεια από τις ώρες που ξεπέρασα
Από τους ξεχασμένους τόπους που συσσώρευσα στα μάτια μου
Θα υπήρχα χρωματισμένος!
Από σκιές και από όνειρα
Αν δεν βιαζόμουν τόσο,
θα βασιζόμουν, θα απολάμβανα..
Αν εκτιμούσα τις ουτοπίες μου,
Πιθανότατα δε θα έγραφα..
Μια περιήγηση και αυτό..
Σαν τις βρεγμένες λέξεις στο ποτήρι...
Αν μπορούσα να είμαι εγώ,
δε θα ήμουν τίποτα!
Διαταραγμένες καρδιές...
Ολόκληρος..σαν σύννεφο.
σαν τον κόσμο, σαν τους εκατομμύρια διαφορετικούς τρόπους..
Αν λέω..άν...

Existence, well what does it matter? (I exist on the best terms I can)

Να μπορούσα να δω..

Ό,τι δε θέλω

Ό,τι θέλω….

Να αγνοήσω

Να μπορούσα να υπάρξω

Χωρίς να υπάρχω

Να δώσω τις απαντήσεις

Χωρίς να ξέρω τις ερωτήσεις

Να γίνω εσωστρεφείς

Χωρίς να πονέσω

Να μιλήσω

Και να μην ακούσει κανείς

Να μπορούσα να αυτοκτονήσω

Χωρίς να πεθάνω

Ξανά..

Να αφήσω πίσω

Χωρίς να σβηστούν οι μνήμες

Να ακούσω τους ήχους

Χωρίς να αισθάνομαι

Να μπορούσα να δω…

Παραπέρα…

Να παίξω με αυτά που βιώνω

Χωρίς να πιστεύω

Χωρίς να απαιτώ

Να μπορούσα να καταλάβω το ποιος είμαι

Χωρίς να είμαι

Να αμφιβάλλω

Και να ‘ναι όλα ξεκάθαρα

Να μπορούσα να αγαπήσω

Χωρίς το χαμόγελο

Να ακουμπήσω

Με δίχως χέρια

Να μπορούσα να διαγράψω την ζωή και να κλάψω που δε ξέρω τι σημαίνει

Δεν προσπαθώ

Αλλά μπορώ και βρίσκω δικαιολογίες

Και όμως δεν θα ‘χω πάντα το χώρο και τον χρόνο

Να είμαι και να μην είμαι

Παράλληλα…

Το πρωινό που χάνετε
Αργοπεθαίνει και εγώ δε πρόλαβα να το αγγίξω
Μόνο στο χάος ελπίζω
Και στο νέο μαύρο που θα ανατείλει
Γιατί αποφασίζω χωρίς εμένα
Και συνεχώς διαλέγω.
Το πρωινό που χάνετε τώρα από μπροστά μου
Το χάος που είναι πάντα βιώσιμο
Γιατί δεν βρίσκομαι στο ίδιο έδαφος
Και ας πατάμε μαζί στην άσφαλτο
Κάτω από φωτιές και κάτω από ευχές
Είναι όμορφα εκεί έξω, θα λέω πάντα..
Μα θα το λέω μόνο.
Όσο περισσότερο αρνούμαι να παλέψω
Θα λέω και θα γίνομαι νερό
Και καθώς το απόγευμα σαπίζει τα μάτια μας
Το βράδυ θα μας βρίσκει πάντα ξένους
Ξένους και ανήμπορους
Ανήμπορους να πούμε, «εγώ»!
Και ας μην πατάμε πια στην ίδια άσφαλτο
Από φωνές θα φτιάχνουμε τα όπλα
Και με ελπίδες θα σκοτώνουμε
Είναι το μίσος μου για εμένα..
Είναι το μίσος μου για κάτι..
Είναι που ποτέ δεν.. ξέχασα.
Είναι που.. άλλο ένα πρωινό πέθανε
Και εγώ ούτε καν το άγγιξα.
Είναι που τώρα νοιώθω μίζερος και κρυώνω