Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Past Never Ends


Η αιώνια απελπισία μας κατατρέχει
Παρατηρούμε αλλά ποτέ δεν βλέπουμε καθαρά
Μόνο ακούμε τις καρδιές μας να χτυπάνε και εκεί βολευόμαστε
Εντάξει..κάτι κάνουμε!
Εξασκούμαστε στο να θυμόμαστε
Παρελθοντικούς τάφους
Έτσι πέφτουμε
Και το πέσιμο αυτό δεν κάνει θόρυβο
Πέφτουμε και δεν ακουμπάμε στον πάτο
Και μετά όλα καλά… όλα καλά!
Θα πεθάνουμε ξανά την μέρα που κάποιος θα μας γεννήσει
Θα μας γεννήσουν οι λέξεις του και εκεί θα βολευτούμε
Στα δάκρυα που φέρνουν ευημερία!
Θα ερωτευόμαστε την απώλεια που εμείς ζητιανέψαμε!
Θα πιστεύουμε μεγάλα πράγματα για εμάς
Και με αυτά τα μεγάλα θα νομίζουμε ότι ζούμε
Ε εντάξει…κάτι κάνουμε!
Έτσι πέφτουμε
Και το πέσιμο αυτό δεν κάνει θόρυβο
Πέφτουμε και δεν ακουμπάμε στον πάτο
Αλλά πέφτουμε και πέφτουμε και πέφτουμε και είναι για πάντα.
Το για πάντα πονάει λιγότερο από την στιγμή.
Θα είμαστε αυτοί που θα πουν ότι κολύμπησαν ανάμεσα στους πνιγμένους και στο τέλος δεν έσωσαν κανέναν, ούτε και τον ίδιο τους εαυτό.
Θα είμαστε αυτοί που είχαν συνείδηση ανάμεσα στους ασυνείδητους..
Εκεί θα λυτρωθούμε, βεβαίως!
Αλλά πέφτουμε και πέφτουμε
Και είναι για πάντα αυτό
Και ποτέ δεν ακουμπάμε στον πάτο
Και δεν υπάρχει κανείς να μας σπρώξει λιγάκι για να τον φτάσουμε.
Η αιώνια απελπισία μας κατατρέχει
Παρατηρούμε αλλά δε θα δούμε ποτέ καθαρά
Θα περπατήσουμε στην ευθεία αλλά δε θα γυρίσουμε ποτέ πίσω
Έτσι πέφτουμε
Έτσι βλέπουμε ότι πέφτουμε
Και το πέσιμο αυτό είναι άηχο
Είναι στεγνό!
Το πέσιμο αυτό είναι το εσύ, είναι το εγώ, είναι το εμείς, είναι το αυτό και το άλλο
Είναι το συγκεκριμένο και το αόριστο
Το άφταστο!
Και μετά όλα καλά! Όλα Καλά!!

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Μικρές_τυχαίες_ανακαλύψεις (μέρος τρίτο)




Χρήσιμες πληροφορίες
Σε μικρές ασθματικές οικογενειακές στιγμές
Και πανκ στα ακουστικά μου
Αυτές οι στιγμές δεν έχουν τίποτα δικό μου
Ούτε ένα φλιτζάνι στο ντουλάπι τους
Αυτό το κίτρινο που έπινα μικρός το γάλα μου..
-πρέπει να ‘σπασε-
Μετά ήρθαν άλλες φορές..
Μου είπαν ότι τα πράγματα αλλάζουν, όπως τότε που μάζευα κυκλάμινα και αυτοκτονούσα
Μου άρεσαν αυτά που ποτέ δε με ενδιέφεραν
Τα θέλω πίσω!
Μικρές τουαλέτες
Στις μικρές λεκάνες ξερνάω.. απόγνωση
Και ζητιανεύω ταξική αγάπη με αναρχική ηθική
Πολιτικοποιημένα ρομπότ
Πικρές μικροσκοπικές εξουσίες
Χρήσιμες πληροφορίες
Τυχαίες ανακαλύψεις στην στήλη με τα ζώδια
Διαδικτυακή καύλα με συγκλονίζει
Γαλάζιο σπέρμα – δε θα ξαναδώ τον ουρανό.
Στα πλαίσια της υπάρχουσας οικονομίας
Αφήστε με να σαπίσω
Μικροσκοπικές στιγμές ευφορίας
-μια τζούρα-
Και πανκ στα ακουστικά μου
Αρρενωπό και ηλεκτρικό
Με θράσος
Ζητιανεύω λίγη κατανόηση
Μου άρεσαν αυτά που δε κατάφερα
Τα θέλω πίσω!
Μου άρεσαν αυτά που δε θα γίνω
Ένα κλικ και δεν υπάρχω
Να θυμηθώ να θαυμάσω
Χρήσιμες πληροφορίες
Λίστες..
Θα ‘ρθουν και άλλες φορές για παρηγοριά
Στιγμές με δάκρυα
Μικρές στιγμές με χαμόγελα
Και αν περισσέψει και κάτι θα το ρίξουμε στις γάτες..
Αυτές εδώ της γειτονιάς, τρώνε τα πάντα.

Μικρές τυχαίες (και απελπισμένες) ανακαλύψεις (πάρτ 2)


Οι μικρές λεπίδες σχίζουν το δέρμα με καλαισθησία
Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που τα πάντα μοιάζουν τεράστια
Τα μικροσκοπικά αγόρια δε ξέρουν να νιώθουν μεγάλα αισθήματα
Ούτε να σκεφτούν μπορούν γιατί τα κεφάλια τους από μέσα έχουν το μέγεθος κουκίδας.
Μερικές φορές οι μανάδες τους, τους τα ζωγραφίζουν τρισδιάστατα για να μπερδεύουν την γειτονιά.
Οι μικρές αυτοκτονίες έχουν 2-3 στάλες αίμα και δε τρομάζουν κανέναν.
Κανείς δε με χρειάζεται στ’ αλήθεια.
Μικρές νύχτες, μικροσκοπικά πρωινά.
Μικροπρέπειες.
Μεγάλα λόγια-αντεροβγάλτες.
Μεγάλες συζητήσεις για τις ρέπλικες της επανάστασης.
Τα πάνω-κάτω και τα ανάποδα-ίσια και ίδια και βαριέμαι...
Και πολλές φορές που νιώθω μικροσκοπικός, θέλω μια αγκαλιά σε small, να την φορέσω και να μυρίζει μαλακτικό.. μάλλινες, πλεκτές αγάπες του χειμώνα, θα ψοφήσετε στα πρώτα χιόνια.
Και είναι που κάτι με ‘χει πιάσει τον τελευταίο καιρό και θέλω μια δόση απόστασης.. (πόσο πάει το γραμμάριο;)
Τα μικρά προβλήματα δεν αφορούν κανέναν και ποτέ άλλοτε το «θα ‘ρθουν και καλύτερες μέρες» δεν ακούστηκε πιο γελοίο και πιο γυάλινο.
Κόκκινα χείλη, κεράσι, κρασί, θάνατος.. απολυτότητα, ευθραυστότητα.. θέλω να τελειώσει αυτό.
Α! και όλοι εσείς οι τραμπούκοι του αύριο.. σας εύχομαι καλό καρκίνο!

Μικρές Τυχαίες Ανακαλύψεις (πάρτ ουάν)


Οι μικρές ευχές έχουνε μεγάλες αξίες
Μια πολυτιμότητα που λέγεται ότι όποιος την κλωτσάει, αποκτάει χρυσά πόδια και φυτρώνουν μερικά ακόμη δάχτυλα στις γροθιές του
Οι μικρές προσδοκίες, δεν είναι μικρές όπως λέμε «μικροαστός»
Οι μικρές κρυφές ελπίδες είναι επανάσταση
Μια λάμψη που λέγεται ότι όποιος την βάζει σε μπουκάλι με βενζίνη, γίνεται πορτοκαλής σουπερήρωας, ενίοτε μαυροκόκκινος
Εχθρός του συστήματος!
«σκατά σ’αυτούς που συντηρούν τα θεμέλια του κράτους με πτι-μπερ μπισκότα»
Τέτοια αλληλεγγύη στην μοιράζουν γαλανόλευκοι μετρ στους μπουφέδες της απόλαυσης σε χαρτοπετσετούλα με σοκολατάκι.
Οι μικρές φοβίες, δεν είναι χριστιανικές ούτε υπάρχουν σε εναίσιμη μορφή.
Την συνείδηση αυτού τουλάχιστον την αποκτήσαμε κάποιοι, αδιαμεσολάβητα, πριν δούμε το άλφα σε κύκλο.
Τις μικρές ζωές μας, τα μικρά κορμιά μας, τα μικρά πουλιά μας, τους μικροσκοπικούς έρωτες ..
Ε, αυτά τουλάχιστον τα απαιτούμε, προστατευμένα, αποδεκτά κι αγαπημένα..
Αδιαπραγμάτευτα!
Κάντε πίσω λυσσασμένα εθνικά τέρατα! Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Προσδοκίες/ανάφλεξη

Προσδοκίες
Πολιτικά ορθές, γυάλινες..
Ανάγκες, μικρές προσπεράσεις
Όχι για την ικανοποίηση των εαυτών μας, τόσο
Όσο για τα βελούδινα μαύρα παλτά μας
Που γυάλιζαν στα άσπρα άρρωστα φώτα της μητρόπολης
Ούτε να διαλύσω, δεν έχω κουράγιο
Ούτε να με αναγνωρίσεις
Προσδοκίες, σιωπηλές...
Αυτό που κλείνω τα μάτια μου και καμιά φορά σταματάνε τα πάντα μέσα κ γύρω μου
Ε λοιπόν αυτό είναι κάτι που το αγαπώ πραγματικά
-τελικά μόνο με εγωισμό καταφέρνεις να κρατήσεις κάτι δικό σου-
Τις προσδοκίες τις καλλιεργώ με υγρασία, ψέματα και νταρκγουέιβ*
Ανάβω τσιγάρο, η στάχτη με λερώνει..
Μου θαμπώνει ο καπνός τα μάτια
Προσδοκίες, σκαλοπάτια, βία..
Δεν έχει σημασία
Ούτε το τώρα ούτε η απαισιοδοξία μου
Προσδοκίες
Κατάρρευση
Μετά χαμόγελα πάλι, life goes on..
Θα ήθελα να αγαπήσω
-χωρίς αυτοκτονία-
Και ας μην πετύχει

Α! και να σου πω και κάτι άλλο;;
Στ’ αρχίδια μου κι όλοι εσείς, κι οι απαιτήσεις σας!

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

True Love

Την αληθινή αγάπη την δίνουν δώρο τα σούπερ μάρκετ
Μαζεύεις λέει, κουπόνια και μετά πας στο ταμείο και τα εξαργυρώνεις

Την αληθινή αγάπη την καταναλώνουν οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις
Είναι εισαγόμενη από κάτι χωριουδάκια της Γαλλίας και έχει πάνω ζάχαρη άχνη σα τα μιλφέϊγ

Η αληθινή αγάπη έχει ήχο ηλεκτρικής κιθάρας και ακούγεται σαν πανκ
Την φτύνουν μέσα στα μπουκάλια τους τα στρέιτ αγόρια
Και μετά παρακαλάς να σου δώσουν μια σταγόνα

Η αληθινή αγάπη είναι σαν τα καμένα μαλλιά απ’ το πιστολάκι
Είναι κατεστραμμένη αλλά ακόμη θέλει να δείχνει όμορφη

Την αληθινή αγάπη την μαζεύω απ’ τα σκουπίδια του γείτονα
Πρόσφατα πήρε καινούριο αυτοκίνητο και ξέρω ότι έχει λεφτά

Την αληθινή αγάπη την νοιώθεις άμα καταστείλεις τον εαυτό σου
Μόνο που αυτή δεν είναι μπάτσος..

Η αληθινή αγάπη δεν είναι και τόσο αληθινή
Ούτε καν τόσο αγάπη
Η αληθινή αγάπη είναι ένα άσπρο χαρτί
Άμα θες το βάζεις και φωτιά

Η αληθινή αγάπη είναι το μαύρο παλτό μου
Την φοράς μόνο τον χειμώνα και το καλοκαίρι την βάζεις στην ντουλάπα

Η αληθινή αγάπη είναι ένα βακτήριο
Μια φορά μας την δείξαν στο σχολείο, αλλά εγώ είχα κάνει κοπάνα

Η αληθινή αγάπη είναι τρομακτική.
Σοβαρολογώ!

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

άτιτλο


Όταν δεν υπάρχω τι είμαι;
Είμαι απόσπασμα;
Είμαι ασπρόμαυρος σαν φιλμ;
Είμαι μελωδία!
Είμαι μελωδία που χορεύει ανάμεσα σε χαρούμενα συντρίμμια
Όταν δεν υπάρχω εγώ, ποιος είναι αυτός που ζει εδώ;
Πες μου εσύ που με ξέρεις, τόσο καλά
Όταν φεύγω σε αποχαιρετάω
Όταν φεύγω εγώ..
Ποιος είναι αυτός που περιμένει;
Είμαι ανάσα σε σκουριασμένο μαχαίρι
Είμαι ανάσα και στόμα ενός ξένου
Όταν δεν έχω τίποτα..
Ποια μάτια δακρύζουν;
Λάμψεις τα σκοτάδια
Έχουμε από καιρό γνωριστεί
Να ακουμπήσουν οι πληγές μου τις χαμένες συντροφιές
Μη σε νοιάζει θα σ’ ακούω
Ακόμα και στα όνειρα που δεν είναι δικά μου
Όταν δεν υπάρχω τι είμαι;
Είμαι εσύ;
Είμαι το τίποτα;
Όταν δεν υπάρχει το τίποτα..
Ποιο κενό γεμίζει;
Είμαι μελωδία!
Είμαι μελωδία που ματώνει τις γκρίζες ψυχές σας
Όταν δεν είμαι πτώμα, τι είμαι;
Είμαι ολοζώντανος και φοράω πολλά χαμόγελα;
Πες μου εσύ που με ξέρεις, τόσο καλά
Όταν δεν υπάρχεις τι είσαι;
-Όταν δεν υπάρχεις δεν είσαι τίποτα για μένα.-

(ποίημα που βρέθηκε σε ένα τσαλακωμένο χαρτάκι, κάπου ανάμεσα σε παλιά τετράδια και παλιές ζωές)

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Existence (to achieve your goals)

Πριν λίγο ένιωσα υπαρκτός,
Όχι δηλαδή σα να έχω υλική υπόσταση
Κατάλαβες..
Ερεθιστικός αυτοπεριορισμός
Αυθόρμητος εγκλεισμός
Σε δοχεία ψυχικής ασθένειας
Σε τρύπια αδιέξοδα (κάπου μέσα, μπορεί και ενδιάμεσα)
Κατασταλτικά όνειρα
Ερωτευμένα ερείπια
Εκείνο που είχε σημασία ήταν τα τοξικά μπαλκόνια μας
Με τα φώτα, με τις λεβάντες και τα ευτυχισμένα κάγκελα.
Πριν λίγο, δεν έχει πολύ ώρα
Ένιωσα υπαρκτός
Όχι ότι γνώρισα την άκρη του κόσμου
(που θα την ήθελα χρωματιστή)
Θυμήθηκα τους μίζερους εφηβικούς θριάμβους
Ασθματική συνείδηση, ξεραμένη από πάνω απ’ τον αέρα, αστροστολισμένη και κάθετη, μισή.
Πριν λίγο είπα ότι υπάρχω
Και ας μην ήτανε και αλήθεια
Το είπα και έφτανε.
Μετά θα ‘ρθει κάποιος και θα ξεκολλήσει την αφίσα- δικιά μου καρδιά
Υπόσχομαι να συντηρήσω τους φόβους μου
Να τους δεις και συ, ο επαναστάτης
Εραστής- εργοδότης-ρουφιάνος
Χαριτωμένο αγόρι-παιδάκι
Με τα κόκαλα πάνω απ’ το δέρμα
Ιδιαιτερότητες λένε
Τάσεις... αρπάζουν λέει τις φωνητικές σου χορδές και μετά βουβαίνεσαι
Κάποιος ξυπνάει, άλλος ακόμα κοιμάται, ένας τρίτος σε αποκεφαλίζει.. και μετά εμείς νομίζουμε ότι κοιτάμε το φεγγάρι.
Πριν μερικά λεπτά (θα ναι ένα τέταρτο περίπου)
Αποφάσισα να υπάρχω και να μοιράσω και ‘γω λίγο τίποτα
Τι το παράξενο έχει μια σκιά όταν δεν κινείτε;
Το κέντρο του συμφέροντος
19 είμαι, τι να προλάβω;
Μ’ αρέσει όταν θυμάμαι ότι υπάρχω
Το θυμάμαι και γω κουρασμένα, με δυο ρουφηξιές καφέ το πρωί
Έτσι έκανε η μαμά μου και η μαμά της μαμάς μου
Λένε αυτά τα πράματα είναι κληρονομικά

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Παρακάμψεις, ρόλοι, σύμβολα..
Κύκλοι
Τετράγωνα κουτιά
Οι μικροί εαυτοί μας που πάλλονται ανάμεσα στις ζωές που ζητάμε να μας δοθούν
Οι καλαίσθητες ουτοπίες μας που συντροφεύουν τα αυθόρμητα γύψινα χαμόγελα
Στα εξωσωματικά μου ταξίδια πάντα κάνω εμετό στις στροφές..
Και οι ρόλοι και οι παρακάμψεις και τα σύμβολα.. τι απ’ αυτά δε θα ξεκοιλιάσει ο χρόνος φεύγοντας εξαγριωμένος από μέσα μου;

                                            (απορία)

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

a tribute to the unknown pleasures (old stuff, part 1)


«Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. (Εάν ο ίδιος ο υποστηρικτής της πρότασης την πιστεύει για αληθή ενώ δεν είναι, έχουμε να κάνουμε με πλάνη και όχι με ψέμα)»

Πόσο ικανοί είμαστε να τα διαχωρίσουμε, πιστεύεις?
Γιατί είναι όλα τόσο όμορφα φτιαγμένα
Είναι όλα όσα θέλω να είμαι
Όλα όσα θέλω να ονειρευτώ
Πόσο ικανοί είμαστε να τα ξεχωρίσουμε?
Και βασικά θέλουμε να το κάνουμε?
Είναι κάτι μέσα μας που για λίγο μας ξυπνάει
Τόσο που αλλάζουμε
Αλλάζουμε εμείς ή οι άλλοι εμείς?
Σε μυρίζω και είναι αλήθεια..
Ω! έχω πάψει να αναγνωρίζω και τις αισθήσεις μου πια
Σαν τέχνη που θα μείνει στο ντουλάπι μου
Εκεί μέσα μαζί σου είναι και αυτό το ενοχλητικό ρολόι που συνεχώς χτυπάει μα κάποτε θα σταματήσει
Τι είναι πλάνη και τι ψέμα?
Αναρωτιέμαι τι να σε έφερε εδώ πριν καν προλάβω να τελειώσω την ευχή μου
Τώρα έμεινε ένα κομμάτι σου εκεί και εγώ αναρωτιέμαι πως θα μπορούσαμε οι δυο μας να καταστρέψουμε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο και αν μαζί το κάνουμε…
Μετά τι?
Γνωρίζοντας την έννοια της αλήθειας μέσα μου !!!
Μα έλα τωρααα… εμπιστέψου με
Είμαι και γω ένα ψέμα
Και αν υπάρχω είναι γιατί το θέλεις
Είναι γιατί δε μπορείς να το διαχειριστείς
Και έτσι μπορώ πάντα να σε ευχαριστώ
Και να νιώθω παρείσακτος εδώ
Μερικές φορές δεν ξέρω δεν νιώθω η απλά αρνούμε
Και μερικές φορές θέλω τόσο πολύ να νιώσω και να κλάψω, και δε μπορώ!
Να αφήσω αυτά τα δάκρυα να στάξουν
Και να λιώσουν και τις πλάνες και τα ψέματα και όλα…
Τις περισσότερες φορές όμως είναι κάτι άλλο αυτό που νιώθω
Είναι αυτός ο κήπος που είναι πάντα ανθισμένος και όμορφος  και ένα τσιγάρο θα τον κάνει ολοκαύτωμα.
Άλλωστε όλα αυτά είναι πλαστικά και ας μυρίζουν τέλεια.
Και επιτέλους…
Πόσες εναλλακτικές πραγματικότητες να χωρέσουν μέσα σε μια ψυχή?

Σάββατο 28 Μαΐου 2011


         Melancholy

9 στις 10 φορές, μονοτονία
Στο μωβ μου δωμάτιο
Στο κρεμασμένο απ’ το ταβάνι φεγγάρι
9 στις 10 φορές, συγκεχυμένες σκέψεις
Απροσδιόριστες
Στο μωβ μου δωμάτιο
Στο γεμάτο επιθυμίες μου στρώμα
Πόσες διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας ψευτιάς
Αναρωτιέμαι.. αλλά δε φτάνει.
Εξαγριωμένα πρόσωπα, ολόκληρα σώματα που μάχονται
Μέσα στο μέσα μου
9 στις 10 φορές, απογοήτευση
Χωρίς πολύχρωμο γυαλιστερό περιτύλιγμα
Στο μωβ μου δωμάτιο
Υποθέτω πως έτσι μαθαίνει κανείς να ονειρεύεται
9 στις 10 φορές, αίμα
Όχι κόκκινο μα κάπως διάφανο
Δοκιμασμένη μέθοδος
Αιχμηρή
¨Χους ειν και εις χουν απελεύσητο¨
Στο μωβ μου δωμάτιο
Παλιά σκοτάδια, αγαπημένα
10 στις 10 φορές, είμαι στο μέλλον.
Παγιδευμένος κάπου ανάμεσα στο ιδανικό και στο τετριμμένο..
10 στις 10 φορές, δε ξέρω (η δε θέλω να ξέρω)
Ποιος είμαι, στο μωβ μου δωμάτιο
Περηφάνια
Αλλαγή..

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Γραμμές


                 Γραμμές
Όλες αυτές οι διαγώνιες πραγματικότητες
Οι ευθείες
Οι κάθετες
Οι οριζόντιες...
Μισοσβησμένες σε ένα κομμάτι χαρτί
Παίζουν μαζί μου διαστροφικά
                Αφήνουν ίχνη
Και υγροποιούν την ήδη παράλυτη ψυχή μου
Γραμμές, μουτζούρες..
-Χρωματιστές μολυβιές-
Εκθέτουν το συναίσθημα, το ερεθίζουν
Το κρεμάνε στο φως
Ζωγραφίζουν την σκελετωμένη μου ύπαρξη
               Με ζαλίζουν
Γραμμές
Όλες αυτές οι τετραγωνισμένες κουβέντες
Οι ευθείες
Οι δίχως νόημα
Μισοσβησμένες
Σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι
Προκαλούνε άγχος στο μυαλό μου
              Κομματιάζουν
Κάθε επόμενο βήμα
Γραμμές, σκιές, ματιές
Ολοκληρώσεις...
Γραμμές
Παράλληλες
Διαπεραστικές
Επαναφέρουν τις επιθυμίες στο μηδέν
                Δολοφονούν την συνείδηση και ψάχνουν τον υπεύθυνο...
Τον ψάχνουν ανάμεσα..
Στο χέρι, στο χαρτί και στο μολύβι..
                            Ελπίδες....

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Κόπωση


Ακόμη μια φορά
Λιγοστός
Ζεστός
Στέκομαι δίπλα στο τίποτα
Εξανθρωπίζω τις θηριώδης εμμονές μου
Τις μακιγιάρω
Για ακόμη μια φορά
Να κάνω μια τρύπα και
Να αφήσω την λάβα να τρέξει απ’ το κεφάλι μου
Να τρέξει νέα και πορτοκαλιά
Στα χέρια, στα χαρτιά, στις απολαυστικές υπερβολές μου
Να καθορίσω την άρνηση και να την κόψω σε ίσα κομμάτια
(για να μη μαλώνει κανείς σας)
Ακόμη μια φορά
Πολύχρωμος
Θορυβώδης
Στέκομαι δίπλα στο δεδομένο, σε αυτό που είναι υλικό
Κουβεντιάζω με το πρόβλημα
Το ωραιοποιώ
Για ακόμη μια φορά, εναντίον μου
Δημιουργώ
Αναλύω
Πάντα αυτό δε κάνω άλλωστε;
Δε το αντέχω..
Κάθε
Μέρα
Είναι
Ίδια
με την επόμενη
και την προηγούμενη
-για πόσο.-;

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Ταξίδι

όλα υπήρχανε πριν έρθω και ας περνιέμαι για την θάλασσα
οι άγριες ελπίδες που στόλιζες στον λαιμό σου
έτσι τυλιγμένες που ήταν μου μοιάζαν με σχοινιά-θηλιές και κόμπο κάναν μέσα μου
όλοι υπήρχατε πριν έρθω και ας μοιάζω το κορμί μου με τα χιλιάδες άστρα σας
και η λήθη δε θα μου πει ποτέ τα ονόματα σας, περαστικοί που με αγγίξατε
μα με την πίκρα έμεινα να με παρηγορώ
και σάρκες να ξεσκίζω αδιάφορα
και αν ήθελες το όνειρο να σβήσεις, ας με ρώταγες
εσύ που αγκάθια φύτεψες στις λέξεις μου..
όλα υπήρχαν πριν έρθω και όλα θα υπάρξουν σαν φύγω
και εσύ που με ζωγράφισες κουκίδα στο χαρτί σου, γιατί μου χάρισες μυαλό να σκέφτομαι?
όλα εσείς που υπήρξατε πριν έρθω, φοβάμαι να με θάψετε
και σκοτεινές δε θέλω να 'ναι οι ματιές σας.
έτσι μυτερές και άχαρες που κάνατε τις ζωές σας
κρεμάστε τες, να μοιάζουν μάσκες οι καρδιές σας
όλοι εσείς που κλείσατε τα μάτια σας και δώσατε
και μάθατε να νιώθετε απο μόνοι σας
δείτε τι γεννιέται στα συντρίμμια σας τώρα.
και εγώ που την υπεροψία πάντα κατάπινα
δείτε γιατί την ξερνάω απελπισμένα...
όλα υπήρξατε όμορφα πριν έρθω και δε το μετανιώνω.
μόνο που πάντα μου ήταν δύσκολο
να συνηθίσω τα καινούρια μου μάτια.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011


'Ηρθες πάλι πονοκέφαλε
Σαν οργή ξενιτεμένη
Σαν ένας εύπλαστος δαίμονας
'Ενας χαζός!
'Ηρθες και εγώ πρέπει να πολεμήσω..
Αποφαση της στιγμής.
Δε φοβάμαι πια
Για τις στιγμές εκείνες που τα δάχτυλα μου γδέρνουν το ένα το άλλο απο την αγωνία
Δε φοβάμαι πια για τον άρρωστο που κρύβεται στο στομάχι μου
Δε φοβάμαι καθόλου και είμαι σκοτεινός για εμένα
Ούτε και οι καταιγίδες με φοβίζουν
'Ηρθες εσύ και ήρθε και ο άλλος που μου μοιάζει και τα είπατε πολύ ωραία
Σαν ξυράφια τα λόγια σας
Δε φοβάμαι καθόλου και αυτό σε απαξιώνει, εσένα, που έρχεσε και ξανάρχεσε
Και νόμιζα ότι άκουσα κάτι σαν βιολί, απο κάποιο ατάλαντο χέρι
'Ηρθες και εγώ δε θα κρυφτώ
Όσο και αν αυτό δε σ'αρέσει.
Αν τρομοκρατούμαι είναι γιατί το συνήθισα
'Ετσι και αλλιώς δεν θα καταλάβω
Μόνο να επιβιώσω θέλω
Ναι, αυτό μου είναι αρκετό.
Και εσύ που έρχεσαι και ξανάρχεσαι
Να μην ξανάρθεις!

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

White Days/ Transition


Άσπρες μέρες..
Περπάτα. Τρέξε. Πιο γρήγορα. Σταμάτα. Τρέξε, τρέξε, τρέξε...
Οι σκιές δεν είναι άνθρωποι, για να υπακούσουν...
Θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό..
Με καπνό και σπασμένα πόδια
Τρέξε πιο γρήγορα.
Και μάτια με περίεργα βλέμματα, πολλά ζευγάρια..
Ποιος θα ‘θελε να περπατήσει σε αυτήν την μικροσκοπική νύχτα?
Περισσότερες από ποτέ... παντού. Άσπρες μέρες
Επάνω! Κάτω! Πίσω μου... Σταμάτα. Τρέξε, τρέξε, τρέξε...
Άσπρες μέρες, αλήθειες...
Σκονισμένες
Άγγελοι της άγνοιας
Ποιος θα ήθελε να μιλήσει μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής?
Περπάτα. Άκουσε. Κλείσε τα μάτια. Χώμα. Ανάσα. Χώμα. Περπάτα. Τρέξε...τρέξε!
Άσπρες μέρες με βροχή
Μαύρη βροχή!
Αντίγραφα..
Ζαλάδα
Επάνω! Κάτω!
Οι σκιές ποτέ δεν ήταν άνθρωποι
Θα φοβάσαι τότε...
Να ζήσεις σε μια άσπρη μέρα σαν και αυτή
Σήμερα που είναι όλα άδεια
Που ξεχειλίζουν
Άσπρες σιωπές με βρόμικο αίμα.
Πίσω σου! Τρέξε!
Μικροσκοπική η νύχτα
Δεν έχω χρόνο.
Σε αγάπησα, είναι αλήθεια.
Μαύρες μέρες, λευκά πτώματα
Επάνω και κάτω και αριστερά και δεξιά...
Οι σκιές δεν είναι άνθρωποι για να υπακούσουν.
Θα έρθει είπε να με πάρει.
Το είπε...
Άσπρες μέρες δεν ταιριάζετε με το μαύρο μου...

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010



Και τι θέλουμε εμείς οι άθλιοι υποκριτές?
Να κατακτήσουμε, οριοθετώντας τις σάρκες μας
Όπως οριοθετούμε τις ζωές μας.
Να χορέψουμε σέρνοντας τα βήματα μας
Ξαπλώνω και δε ξέρω αν κοιμάμαι, αν βουλιάζω η αν πεθαίνω
Και τι θέλουμε εμείς οι μικροί σφαγιαστές της καθημερινότητας?
Να συγκινήσουμε όπως συγκινημένοι νιώθουμε διαρκώς..
Γιατί μάθαμε και εμείς να λέμε «ίσως» αντί για «όχι».
Και έτσι δεν έχουμε τον χρόνο στο πλευρό μας
Νομίζουμε πως αυτός είναι ο δικός μας αγώνας.
Κι όμως βαριανασαίνουμε γιατί ήδη όλα τέλειωσαν και κανείς από ‘μας δεν ήταν παρών.
Και τι θέλουμε όλοι εμείς οι απαιτητικοί?
Να πλουτίσουμε, έτσι όπως πλουτίζουν οι άλλοι όταν μας εξαργυρώνουν.
Πάντα απ’ έξω κοιτάζουμε
Μόνο αυτό δε ξέρουμε να κάνουμε, άλλωστε?
Και τι θέλουμε όλοι εμείς οι βάρβαροι?
Να ματώσουμε την κανονικότητα!
Με τον ίδιο τρόπο που η κανονικότητα ματώνει τους εαυτούς μας.
Και τι άλλο έμεινε να πούμε εμείς οι φλύαροι?
Εμείς που υποθέτουμε, που στραγγίζουμε τις καρδιές μας, που κρεμόμαστε από αστέρια και ποδοπατημένες ιδέες..
Δείξε μου άλλη μια φορά το πλάνο.
Πες μου το σχέδιο.
Κοιτάζω και δεν ξέρω αν τυφλώνομαι, αν δακρύζω η αν απολαμβάνω την θέα.
Γιατί είναι η ρουτίνα του θανάτου που την κάνουμε παράδειγμα.
Προτιμώ να κοπώ μαζί σου παρά μονάχος.
Και τι σκατά ψάχνουμε εμείς οι εξερευνητές?
Μπερδεύτηκα. Δε ξέρω.
Δεν ακούω.
Και τι ρόλο παίζει αυτός ο όχλος στον κόσμο μου?
Οι σειρήνες? Τα φωτάκια?
Δεν καταλαβαίνω. Μπερδεύτηκα, τώρα.
Είμαι ολοκαίνουριος και δεν ξέρω αν παλιώνω, αν είμαι μεταχειρισμένος η αν έχω μάρκα.
Και τι άλλο έμεινε να ζήσουμε εμείς οι έμπειροι?
Όλα τα είδαμε. Όλα τα ξέρουμε.
Όλα τα προβλέψαμε. Όλα τα τραγουδήσαμε.
Οπότε.. τι άλλο έμεινε?

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Ολότητα

Είναι δικό μου το όραμα.
Το ιδιωτικοποιώ.
Τώρα που ξέρω πια, ότι κανείς δεν μοιράζετε..
Όλα τα ουράνια τόξα, όλα τα πρόσωπα.
Θέλω να βάλω φτερά σε όλα
Να προγραμματίσω την απόδραση
Δικό μου είναι το όραμα και το κάνω ότι θέλω!
Με ένα μαχαίρι στην καρδιά και ένα αστέρι για φακό
Να φύγω από εδώ.
Τώρα που ξέρω πια, ότι κανείς δεν έχει όνομα..
Να εισέλθω σε έναν κόσμο που έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες
Να προγραμματίσω τους πειρασμούς
Να ξοδευτώ, να ξεμείνω..
Δικό μου το όραμα, δική μου και η μοναξιά
Με μαύρα μάτια να κοιτώ, το άγνωστο που με βυθίζει
Να αποχαιρετώ την σιγουριά
Αναρωτιέμαι αν μπορείς να είσαι αυτός που θες, όταν το θες
Αναρωτιέμαι αν ο θάνατος είναι ο ήλιος του καθένα
Αναρωτιέμαι αν με ξέρεις καθόλου…
Αναρωτιέμαι αν κανείς έχει τόσο θάρρος.
Άκου, τώρα:
Είναι δικό μου το όραμα και δεν έχει έδαφος..
Δεν έχει ουσία, δεν είναι βαθύ και πολύπλοκο
Είναι αυτό που εξορίζει το πνεύμα…
Είναι ένας φόβος που προκαλεί ευαισθησία
Είναι δικό μου το όραμα και δε το ανταλλάζω..
Και ας χρειάστηκε αρκετές φορές να το φτύσω…

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Br(d)eath

Εισπνοή
Τις λίγες εκείνες φορές που η υγρασία γαργαλάει την μύτη μου.
Λέω πως θέλω να ζήσω
Να αφηγηθώ κάποτε...
Να ζητήσω αναπτήρα από το διπλανό τραπέζι
Εισπνοή
Για όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωθα το στόμα μου να στεγνώνει
Για όλα εκείνα τα ανθρώπινα κομμάτια που είχα στα χέρια μου
Όχι, δε θέλω να χάσω πάλι το νόημα
Με μαύρα δάκρυα να χαϊδεύουν τα μάγουλα μου
Εισπνοή θριάμβου
Αν καταλήξω θα ενημερώσω όλους όσους περιμένουν μια απάντηση
Έναν υλισμό χωρίς πνευματικές επεκτάσεις
Μια υπεροψία... για όλα όσα σαπίζουν στα πόδια μου
Αυτές οι ψευδαισθήσεις με κράτησαν ζωντανό!
Οι τρομερές τιμωρίες!
Εισπνέω και κρατώ την ανάσα μου..
10 δευτερόλεπτα να σταματήσω τον λόξυγκα
Τον ενοχλητικό ήχο που κάνει το μυαλό μου
Να κοιτάξω ψηλά τον ήλιο και να τον χαιρετίσω..
Εισπνοή για τις εφηβικές κοσμοθεωρίες που τόσο γρήγορα με εγκατέλειψαν
Εισπνοή και χαμόγελο..
Για τον πλανόδιο που πουλάει μισοξεφουσκωμένα μπαλόνια
Δεν έχω τίποτα άλλο να σας δώσω!
Μα θέλω να σας δείξω... πως τώρα πια, εισπνέω και εγώ τον δικό σας αέρα
2..3..4 και 5 και 6 και 7... και όλα όσα υπάρχετε και αγνοήστε
Εισπνέω και εγώ ηρωικές ιστορίες, τώρα
Και ξέρω..
Εισπνοή αισιοδοξίας, πίσω από τις μάσκες της απόγνωσης
Τα όνειρα θανάτου μοιάζουν αστεία...και μάλιστα κακόγουστα.
Έχω εισπνεύσει, εκπνεύσει, χαμογελάσει και συ ακόμα ταξιδεύεις...

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Sales

Εκπτωτικές τάσεις
Να ξεπουλήσω ότι μου απέμεινε
Σε αισχρή τιμή
Είναι η καρδιά μου και ο πέτρινος δρόμος του εγώ μου,
πέτρα που διψάει για βροχή.
Να διαβρωθεί, να σπάσει, να γίνει λακκούβα..
Εκπτωτικές τάσεις και μια ελκυστική βιτρίνα
Γεμάτη λαιμαργία για βλέμματα και θαυμασμό
Περάστε και πάρτε ότι σας κάνει κέφι, κόσμε!
Συναίσθημα επι 80%
Μυαλό τζάμπα!
Το αφεντικό τρελάθηκε σας λέω!
Περάστε και ποδοπατήστε.
Τα δικά σας ιδανικά!
Φορέστε τα παρακαλώ, ελεύθερα.. δείτε αν σας κάνουν.
Εκπτωτικές τάσεις
Εκπτώσεις έχουμε!
Μόνο αφήστε με στους 4 τοίχους μου..
Εδώ που νιώθω ασφάλεια...και κλειδώνω την ταμειακή.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

a BaD MemoRy



Μην απορείς που δεν έχω φαντασία πλέον..
Έχω καεί.
Γιατί ζω μέσα σε ψεύτικες ζωές.
Διάφορες, άχρωμες, σκισμένες…
Γιατί εγώ φταίω για όλα.
Η γειωμένη μου παρουσία, το ιδανικό που κηδεύω κάθε φορά που με επαναφέρεις στην πραγματικότητα.
Μου αξίζει ο καθημερινός μου επώδυνος θάνατος
Μέσα στις φλόγες της κρεμασμένης μου ελευθερίας
Ήχοι από τους σκηνοθετημένους κόσμους μου
Σε ένα κορμί που γερνάει στα 18 του χρόνια
Ένας εαυτός που σιχαίνομαι
Σε μια ατέλειωτη ερωτική συνουσία, που με ματώνει
Γι’ αυτό κάηκα ολοσχερώς
Μέσα σε ακρότητες και βιαιότητες
Κατασπαράζω τα αγνά μου συναισθήματα
Νιώθω ανύπαρκτος τώρα.
Μόνο που θα παρακαλούσα να χαθώ στ’ αλήθεια
Σαν εραστής, σαν παιδάκι…
Ας είναι το μαξιλάρι, το τελευταίο πράγμα που θα νιώσω
Ας είναι…
Να σταματήσουν να μιλάνε οι άγγελοι στην καρδιά μου και μαζί τους να πάρουν τους χτύπους της..
Να καλυφθώ με χώμα ολόκληρος, να βλαστήσω..
Να τρέξω χαμογελώντας αληθινά, με παράξενα ρούχα η και γυμνός.
Αν αρρωστήσω μη χαθείς..
Αν αρρωστήσω θα με θυμάσαι σαν ζώο, το ξέρω.
Αν αρρωστήσω, αν σαπίσω, αν ποτέ ευτυχίσω..
Να με θυμάσαι που τραγουδούσα ντυμένος παλιομοδίτικα...:
“Pictures kissing in the rain, shapeless in the dark again...”

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Good (was the) Morning












Καλημέρα είπα και χαμογέλασα
Στις πικρές ευχές του ουρανού
Στις δόξες της λερωμένης ψυχής μου
Στο αβέβαιο κατεστραμένο αύριο
Με μια καλημέρα ξεκινώντας
διηγήθηκα τις μικρές χαρές
Με ηλεκτρισμό
Καλημέρα είπα και ταράχτηκα
Στις φευγαλέες εξευτελισμένες ματιές μου
Και ταρακούνησα την δεδομένη μου ζωή
Η χειμωνιάτικη θλίψη
Οι σκιασμένες μου ελπίδες
Υμνώ την πολυτιμότητα τους
Με ομορφαίνει η αυτοκαστροφή
Πάντα καλημέρα λέω, γιατί με φοβάται και το σκοτάδι
Και δεν με πλησιάζει...
Καλημέρα στον ανθισμένο ρομαντισμό μου και στην ασύντακτη αγάπη
Ας ήταν να μου χαριστεί η λήθη
Και να μηδενίσει το λεξιλόγιο μέσα μου
Έτσι ποτέ πια οι τυπικότητες
Ποτέ ξανά το καλημέρα
Μόνο ένα βήμα...έξω απο το παράθυρο.
Και εγώ...σαν άλλος!!!

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

(If)



Αν είχα λίγη ελευθερία μέσα μου,
θα την χάριζα σε όλες τις θλιμμένες στιγμές που τραγουδήθηκαν
Αν κατάφερνα να ανταπεξέλθω στις λογικότερες μορφές της παράνοιας μου,
θα αντλούσα ενέργεια από τις ώρες που ξεπέρασα
Από τους ξεχασμένους τόπους που συσσώρευσα στα μάτια μου
Θα υπήρχα χρωματισμένος!
Από σκιές και από όνειρα
Αν δεν βιαζόμουν τόσο,
θα βασιζόμουν, θα απολάμβανα..
Αν εκτιμούσα τις ουτοπίες μου,
Πιθανότατα δε θα έγραφα..
Μια περιήγηση και αυτό..
Σαν τις βρεγμένες λέξεις στο ποτήρι...
Αν μπορούσα να είμαι εγώ,
δε θα ήμουν τίποτα!
Διαταραγμένες καρδιές...
Ολόκληρος..σαν σύννεφο.
σαν τον κόσμο, σαν τους εκατομμύρια διαφορετικούς τρόπους..
Αν λέω..άν...

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Existence, well what does it matter? (I exist on the best terms I can)


Να μπορούσα να δω..
Ό,τι δε θέλω
Ό,τι θέλω….
Να αγνοήσω
Να μπορούσα να υπάρξω
Χωρίς να υπάρχω
Να δώσω τις απαντήσεις
Χωρίς να ξέρω τις ερωτήσεις
Να γίνω εσωστρεφείς
Χωρίς να πονέσω
Να μιλήσω
Και να μην ακούσει κανείς
Να μπορούσα να αυτοκτονήσω
Χωρίς να πεθάνω
Ξανά..
Να αφήσω πίσω
Χωρίς να σβηστούν οι μνήμες
Να ακούσω τους ήχους
Χωρίς να αισθάνομαι
Να μπορούσα να δω…
Παραπέρα…
Να παίξω με αυτά που βιώνω
Χωρίς να πιστεύω
Χωρίς να απαιτώ
Να μπορούσα να καταλάβω το ποιος είμαι
Χωρίς να είμαι
Να αμφιβάλλω
Και να ‘ναι όλα ξεκάθαρα
Να μπορούσα να αγαπήσω
Χωρίς το χαμόγελο
Να ακουμπήσω
Με δίχως χέρια
Να μπορούσα να διαγράψω την ζωή και να κλάψω που δε ξέρω τι σημαίνει
Δεν προσπαθώ
Αλλά μπορώ και βρίσκω δικαιολογίες
Και όμως δεν θα ‘χω πάντα το χώρο και τον χρόνο
Να είμαι και να μην είμαι
Παράλληλα…

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Το πρωινό που χάνετε
Αργοπεθαίνει και εγώ δε πρόλαβα να το αγγίξω
Μόνο στο χάος ελπίζω
Και στο νέο μαύρο που θα ανατείλει
Γιατί αποφασίζω χωρίς εμένα
Και συνεχώς διαλέγω.
Το πρωινό που χάνετε τώρα από μπροστά μου
Το χάος που είναι πάντα βιώσιμο
Γιατί δεν βρίσκομαι στο ίδιο έδαφος
Και ας πατάμε μαζί στην άσφαλτο
Κάτω από φωτιές και κάτω από ευχές
Είναι όμορφα εκεί έξω, θα λέω πάντα..
Μα θα το λέω μόνο.
Όσο περισσότερο αρνούμαι να παλέψω
Θα λέω και θα γίνομαι νερό
Και καθώς το απόγευμα σαπίζει τα μάτια μας
Το βράδυ θα μας βρίσκει πάντα ξένους
Ξένους και ανήμπορους
Ανήμπορους να πούμε, «εγώ»!
Και ας μην πατάμε πια στην ίδια άσφαλτο
Από φωνές θα φτιάχνουμε τα όπλα
Και με ελπίδες θα σκοτώνουμε
Είναι το μίσος μου για εμένα..
Είναι το μίσος μου για κάτι..
Είναι που ποτέ δεν.. ξέχασα.
Είναι που.. άλλο ένα πρωινό πέθανε
Και εγώ ούτε καν το άγγιξα.
Είναι που τώρα νοιώθω μίζερος και κρυώνω

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010


Παρόν
Το διαγράφω
Για την αυτοικανοποίηση
Εικόνες και αφοσίωση
Σαν φτηνός ρομαντισμός
Που περιμένει να αδειάσω
Να αγνοήσω την απόσταση μου
Να φερθώ ευγενικά στην παρακμή
Μέλλον
Σαν τις λαθραίες μου επιθυμίες
Το παρακάμπτω
Το υποβαθμίζω
Έξω από το παράθυρο μου
Για μια σταγόνα σεβασμού
Αν υπήρξες ποτέ ίσως και εσύ το ξέρεις!
Αν άκουσες ποτέ την σιωπή σε ένα party με rock n’ roll ήχους
Ίσως και εσύ το ξέρεις
Παρελθόν
Μου περισσεύει
Το περιμένω
Το αναπαράγω
Για μια στιγμή στην στιγμή
Και αν το κάποτε είχε όρια, θα σήμαινε ευτυχία
Θα σήμαινε καταφύγιο
Κάποτε.. κάποια στιγμή…στο μέλλον, στο παρόν, στο παρελθόν
Στην υποκρισία τους που όλους μας παγιδεύει
Αν ποτέ αγαπήσω, θα ήθελα να φιλιέμαι με θάνατο, έτσι που να θυμίζει εγωισμό
Μόνο κατά αυτόν τον τρόπο θα υπάρξω ακέραιος
Στο παρόν που σακατεύει την μοίρα μας
Στο παρόν που βιάζει τις καρδιές μας
Αν άκουσες και εσύ κάποτε.. σίγουρα ξέρεις!

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Γιατί αποκρουστικές υπάρξεις με κατακλύζουν


Γιατί θεωρώ τις προθέσεις εκείνες, φιλικές


Όχι δεν είμαι εγώ..


Λίγες φορές συμβαίνει.


Γιατί χάθηκα μέσα στα θαμπωμένα τζάμια της γενικότητας


Όχι εγώ πάντα το ‘ξερα


Γιατί δεν έχω τίποτα πια να προσθέσω


Δεν υπάρχει καμία απόφαση



Και το κίτρινο αφύσικο φως του ήλιου με τυφλώνει τόσο που βολεύομαι.


Δε μπορείς και δε θέλω.


Όχι δεν είμαι εγώ..


Πολλές φορές συμβαίνει μα λίγες είναι αλήθειες.


Σου αφήνω φεύγοντας, τον καθρέφτη


Εξατμίζομαι σαν τον ηλεκτρικό ήχο της φωνής σου


Όχι εγώ ποτέ..


Ίσως για λίγο..


Αμφιβάλω


Αντικρούω


Γιατί αντιστράφηκα για να συναντηθούμε?


Δε μπορώ και δε ξέρω, όμως.


Και το κόκκινο μύριζε γιασεμί θυμάμαι.


Πάντα έτσι μου μύριζε


Ναι, πάντα.


Δε θέλω να με δεις και να με καταλάβεις


Ούτε να αποδείξω, όμως.


Όχι δεν είμαι εγώ..

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010


Ρεαλισμός είναι να παραδίνεσαι και να αμφισβητείς

Αυτό που είναι

Και όταν κάτι είναι αυτό που είναι

Είναι αυτό!

Τέλος.

Ρεαλισμός είναι να μηδενίζεις και να ξαναρχίζεις

Να παραλύεις

Να παρακμάζεις για να μπορείς να ονειρευτείς

Ρεαλισμός είναι να μισείς και να μη το ξέρεις

Τέλος τώρα.

Και όταν έχεις καταλάβει αυτό που είναι

Να μη ξέρεις πώς να το διαχειριστείς

Όχι γιατί δεν έχεις την ικανότητα

Αλλά γιατί είναι αυτό που είναι.

Και όταν κάτι είναι αυτό που είναι

Είναι αυτό!

Ρεαλισμός είναι να είσαι μια σκιά και να το παραδέχεσαι

Να υποφέρεις και να το ξέρεις πολύ καλά.

Γιατί ο πόνος είναι αυτό που είναι.

Και όταν κάτι είναι αυτό που είναι…ισοπεδώνεσαι!

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010


Αντιδρώ στην εξουσιαστική γαλήνη

Στην ομορφιά της ακραίας ευαισθησίας

Όπως ποτέ κανείς δεν αντέδρασε

Μας μάτωσαν οι εικόνες

Και η λογική ίσιωσε τις πλάτες μας

Σαν τις μικρές κορυφές κάθε πάτου

Οι μαύρες αναπνοές ξεδίπλωσαν την ιστορία

Και οι εμμονές σάπισαν το φανταχτερό γαλάζιο

Κάπως έτσι καταλήγει κανείς να αντιδρά

Αψηφώντας όλες τις συνέπειες

Όχι πως βοηθάει ιδιαίτερα, θα μου πεις..

Μα, να είναι και που οι επιλογές είναι περιορισμένες,κατάλαβες?

Οι επιλογές είναι πεθαμένες...

Αντιδρώ στην εξουσιαστική φασαρία των σκέψεων!

Έτσι όπως κάνουν συνήθως οι έφηβοι

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010


χρόνος : θεμελιώδης έννοια μέσω της οποίας αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος νους τη ροή των γεγονότων στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, τη διαδοχή τους και τη διάρκειά τους

πόλεμος : ένοπλη σύρραξη μεταξύ κρατών, παρακρατικών οργανώσεων, στρατευμάτων ή φατριών κρατών

ασθένεια : η διαταραχή της κανονικής λειτουργίας ενός ζωντανού οργανισμού

αδιαλλαξία : η στάση του αδιάλλακτου· η εμμονή κάποιου στις θέσεις του· η άρνηση για οποιοδήποτε συμβιβασμό

τέλος :  το σημείο πέραν του οποίου δεν συνεχίζεται μια ενέργεια ή ένα πράγμα, το έσχατο σημείο, το πέρας

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

να πως κερδίσαμε!

τρέχαμε τριγύρω σαν τους τρελούς, τρέχαμε νομίζοντας πως θα φτάσουμε σύντομα

είπαμε ότι θα διδαχτούμε απ' τον άνεμο

μόνο που τώρα βιαζόμαστε

δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε και ας κατασκευάζουμε

να πως κερδίσαμε!

αγαπήσαμε τους εαυτούς μας για λίγο και τους προβάλαμε πάνω σε όσους ξέραμε και όσους μάθαμε στη διάρκεια


ένα παιδί ενάντια σε έναν άνδρα


ένας νικημένος ενάντια σε ένα χρώμα


να πως κερδίσαμε!


μόνο που τώρα βιαζόμαστε και ο στόχος δεν έχει νόημα


μια μέρα ενάντια σε μια πρόταση


ένας θάνατος ενάντια σε ένα χειροκρότημα


να πως κερδίσαμε!

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010


"The seed cannot know what is going to happen, the seed has never known the flower. And the seed cannot even believe that he has the potentiality to become a beautiful flower. Long is the journey, and it is always safer not to go on that journey because unknown is the path, nothing is guaranteed. Nothing can be guaranteed. Thousand and one are the hazards of the journey, many are the pitfalls - and the seed is secure, hidden inside a hard core. But the seed tries, it makes an effort; it drops the hard shell which is its security, it starts moving. Immediately the fight starts: the struggle with the soil, with the stones, with the rocks. And the seed was very hard and the sprout will be very, very soft and dangers will be many.
There was no danger for the seed, the seed could have survived for millennia, but for the sprout many are the dangers. But the sprout starts towards the unknown, towards the sun, towards the source of light, not knowing where, not knowing why. Great is the cross to be carried, but a dream possesses the seed and the seed moves.
The same is the path for man. It is arduous. Much courage will be needed."
                   OSHO