Μικρές τυχαίες (και απελπισμένες) ανακαλύψεις (πάρτ 2)

Οι μικρές λεπίδες σχίζουν το δέρμα με καλαισθησία

Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που τα πάντα μοιάζουν τεράστια

Τα μικροσκοπικά αγόρια δε ξέρουν να νιώθουν μεγάλα αισθήματα

Ούτε να σκεφτούν μπορούν γιατί τα κεφάλια τους από μέσα έχουν το μέγεθος κουκίδας.

Μερικές φορές οι μανάδες τους, τους τα ζωγραφίζουν τρισδιάστατα για να μπερδεύουν την γειτονιά.

Οι μικρές αυτοκτονίες έχουν 2-3 στάλες αίμα και δε τρομάζουν κανέναν.

Κανείς δε με χρειάζεται στ’ αλήθεια.

Μικρές νύχτες, μικροσκοπικά πρωινά.

Μικροπρέπειες.

Μεγάλα λόγια-αντεροβγάλτες.

Μεγάλες συζητήσεις για τις ρέπλικες της επανάστασης.

Τα πάνω-κάτω και τα ανάποδα-ίσια και ίδια και βαριέμαι...

Και πολλές φορές που νιώθω μικροσκοπικός, θέλω μια αγκαλιά σε small, να την φορέσω και να μυρίζει μαλακτικό.. μάλλινες, πλεκτές αγάπες του χειμώνα, θα ψοφήσετε στα πρώτα χιόνια.

Και είναι που κάτι με ‘χει πιάσει τον τελευταίο καιρό και θέλω μια δόση απόστασης.. (πόσο πάει το γραμμάριο;)

Τα μικρά προβλήματα δεν αφορούν κανέναν και ποτέ άλλοτε το «θα ‘ρθουν και καλύτερες μέρες» δεν ακούστηκε πιο γελοίο και πιο γυάλινο.

Κόκκινα χείλη, κεράσι, κρασί, θάνατος.. απολυτότητα, ευθραυστότητα.. θέλω να τελειώσει αυτό.

Α! και όλοι εσείς οι τραμπούκοι του αύριο.. σας εύχομαι καλό καρκίνο!