Παρόν

Το διαγράφω

Για την αυτοικανοποίηση

Εικόνες και αφοσίωση

Σαν φτηνός ρομαντισμός

Που περιμένει να αδειάσω

Να αγνοήσω την απόσταση μου

Να φερθώ ευγενικά στην παρακμή

Μέλλον

Σαν τις λαθραίες μου επιθυμίες

Το παρακάμπτω

Το υποβαθμίζω

Έξω από το παράθυρο μου

Για μια σταγόνα σεβασμού

Αν υπήρξες ποτέ ίσως και εσύ το ξέρεις!

Αν άκουσες ποτέ την σιωπή σε ένα party με rock n’ roll ήχους

Ίσως και εσύ το ξέρεις

Παρελθόν

Μου περισσεύει

Το περιμένω

Το αναπαράγω

Για μια στιγμή στην στιγμή

Και αν το κάποτε είχε όρια, θα σήμαινε ευτυχία

Θα σήμαινε καταφύγιο

Κάποτε.. κάποια στιγμή…στο μέλλον, στο παρόν, στο παρελθόν

Στην υποκρισία τους που όλους μας παγιδεύει

Αν ποτέ αγαπήσω, θα ήθελα να φιλιέμαι με θάνατο, έτσι που να θυμίζει εγωισμό

Μόνο κατά αυτόν τον τρόπο θα υπάρξω ακέραιος

Στο παρόν που σακατεύει την μοίρα μας

Στο παρόν που βιάζει τις καρδιές μας

Αν άκουσες και εσύ κάποτε.. σίγουρα ξέρεις!

Γιατί αποκρουστικές υπάρξεις με κατακλύζουν


Γιατί θεωρώ τις προθέσεις εκείνες, φιλικές


Όχι δεν είμαι εγώ..


Λίγες φορές συμβαίνει.


Γιατί χάθηκα μέσα στα θαμπωμένα τζάμια της γενικότητας


Όχι εγώ πάντα το ‘ξερα


Γιατί δεν έχω τίποτα πια να προσθέσω


Δεν υπάρχει καμία απόφαση



Και το κίτρινο αφύσικο φως του ήλιου με τυφλώνει τόσο που βολεύομαι.


Δε μπορείς και δε θέλω.


Όχι δεν είμαι εγώ..


Πολλές φορές συμβαίνει μα λίγες είναι αλήθειες.


Σου αφήνω φεύγοντας, τον καθρέφτη


Εξατμίζομαι σαν τον ηλεκτρικό ήχο της φωνής σου


Όχι εγώ ποτέ..


Ίσως για λίγο..


Αμφιβάλω


Αντικρούω


Γιατί αντιστράφηκα για να συναντηθούμε?


Δε μπορώ και δε ξέρω, όμως.


Και το κόκκινο μύριζε γιασεμί θυμάμαι.


Πάντα έτσι μου μύριζε


Ναι, πάντα.


Δε θέλω να με δεις και να με καταλάβεις


Ούτε να αποδείξω, όμως.


Όχι δεν είμαι εγώ..

Ρεαλισμός είναι να παραδίνεσαι και να αμφισβητείς

Αυτό που είναι

Και όταν κάτι είναι αυτό που είναι

Είναι αυτό!

Τέλος.

Ρεαλισμός είναι να μηδενίζεις και να ξαναρχίζεις

Να παραλύεις

Να παρακμάζεις για να μπορείς να ονειρευτείς

Ρεαλισμός είναι να μισείς και να μη το ξέρεις

Τέλος τώρα.

Και όταν έχεις καταλάβει αυτό που είναι

Να μη ξέρεις πώς να το διαχειριστείς

Όχι γιατί δεν έχεις την ικανότητα

Αλλά γιατί είναι αυτό που είναι.

Και όταν κάτι είναι αυτό που είναι

Είναι αυτό!

Ρεαλισμός είναι να είσαι μια σκιά και να το παραδέχεσαι

Να υποφέρεις και να το ξέρεις πολύ καλά.

Γιατί ο πόνος είναι αυτό που είναι.

Και όταν κάτι είναι αυτό που είναι…ισοπεδώνεσαι!

Αντιδρώ στην εξουσιαστική γαλήνη

Στην ομορφιά της ακραίας ευαισθησίας

Όπως ποτέ κανείς δεν αντέδρασε

Μας μάτωσαν οι εικόνες

Και η λογική ίσιωσε τις πλάτες μας

Σαν τις μικρές κορυφές κάθε πάτου

Οι μαύρες αναπνοές ξεδίπλωσαν την ιστορία

Και οι εμμονές σάπισαν το φανταχτερό γαλάζιο

Κάπως έτσι καταλήγει κανείς να αντιδρά

Αψηφώντας όλες τις συνέπειες

Όχι πως βοηθάει ιδιαίτερα, θα μου πεις..

Μα, να είναι και που οι επιλογές είναι περιορισμένες,κατάλαβες?

Οι επιλογές είναι πεθαμένες...

Αντιδρώ στην εξουσιαστική φασαρία των σκέψεων!

Έτσι όπως κάνουν συνήθως οι έφηβοι

χρόνος : θεμελιώδης έννοια μέσω της οποίας αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος νους τη ροή των γεγονότων στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, τη διαδοχή τους και τη διάρκειά τους

πόλεμος : ένοπλη σύρραξη μεταξύ κρατών, παρακρατικών οργανώσεων, στρατευμάτων ή φατριών κρατών

ασθένεια : η διαταραχή της κανονικής λειτουργίας ενός ζωντανού οργανισμού

αδιαλλαξία : η στάση του αδιάλλακτου· η εμμονή κάποιου στις θέσεις του· η άρνηση για οποιοδήποτε συμβιβασμό

τέλος :  το σημείο πέραν του οποίου δεν συνεχίζεται μια ενέργεια ή ένα πράγμα, το έσχατο σημείο, το πέρας

να πως κερδίσαμε!

τρέχαμε τριγύρω σαν τους τρελούς, τρέχαμε νομίζοντας πως θα φτάσουμε σύντομα

είπαμε ότι θα διδαχτούμε απ' τον άνεμο

μόνο που τώρα βιαζόμαστε

δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε και ας κατασκευάζουμε

να πως κερδίσαμε!

αγαπήσαμε τους εαυτούς μας για λίγο και τους προβάλαμε πάνω σε όσους ξέραμε και όσους μάθαμε στη διάρκεια


ένα παιδί ενάντια σε έναν άνδρα


ένας νικημένος ενάντια σε ένα χρώμα


να πως κερδίσαμε!


μόνο που τώρα βιαζόμαστε και ο στόχος δεν έχει νόημα


μια μέρα ενάντια σε μια πρόταση


ένας θάνατος ενάντια σε ένα χειροκρότημα


να πως κερδίσαμε!

"The seed cannot know what is going to happen, the seed has never known the flower. And the seed cannot even believe that he has the potentiality to become a beautiful flower. Long is the journey, and it is always safer not to go on that journey because unknown is the path, nothing is guaranteed. Nothing can be guaranteed. Thousand and one are the hazards of the journey, many are the pitfalls - and the seed is secure, hidden inside a hard core. But the seed tries, it makes an effort; it drops the hard shell which is its security, it starts moving. Immediately the fight starts: the struggle with the soil, with the stones, with the rocks. And the seed was very hard and the sprout will be very, very soft and dangers will be many.
There was no danger for the seed, the seed could have survived for millennia, but for the sprout many are the dangers. But the sprout starts towards the unknown, towards the sun, towards the source of light, not knowing where, not knowing why. Great is the cross to be carried, but a dream possesses the seed and the seed moves.
The same is the path for man. It is arduous. Much courage will be needed."

                   OSHO

            

Der Blaue Reiter - Nuclear Sun-Chronicle of a Nuclear Disaster

Download from Megaupload: http://www.megaupload.com/?d=LL3RICD2