Αργοπεθαίνει και εγώ δε πρόλαβα να το αγγίξω
Μόνο στο χάος ελπίζω
Και στο νέο μαύρο που θα ανατείλει
Γιατί αποφασίζω χωρίς εμένα
Και συνεχώς διαλέγω.
Το πρωινό που χάνετε τώρα από μπροστά μου
Το χάος που είναι πάντα βιώσιμο
Γιατί δεν βρίσκομαι στο ίδιο έδαφος
Και ας πατάμε μαζί στην άσφαλτο
Κάτω από φωτιές και κάτω από ευχές
Είναι όμορφα εκεί έξω, θα λέω πάντα..
Μα θα το λέω μόνο.
Όσο περισσότερο αρνούμαι να παλέψω
Θα λέω και θα γίνομαι νερό
Και καθώς το απόγευμα σαπίζει τα μάτια μας
Το βράδυ θα μας βρίσκει πάντα ξένους
Ξένους και ανήμπορους
Ανήμπορους να πούμε, «εγώ»!
Και ας μην πατάμε πια στην ίδια άσφαλτο
Από φωνές θα φτιάχνουμε τα όπλα
Και με ελπίδες θα σκοτώνουμε
Είναι το μίσος μου για εμένα..
Είναι το μίσος μου για κάτι..
Είναι που ποτέ δεν.. ξέχασα.
Είναι που.. άλλο ένα πρωινό πέθανε
Και εγώ ούτε καν το άγγιξα.
Είναι που τώρα νοιώθω μίζερος και κρυώνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου