Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Ολότητα

Είναι δικό μου το όραμα.
Το ιδιωτικοποιώ.
Τώρα που ξέρω πια, ότι κανείς δεν μοιράζετε..
Όλα τα ουράνια τόξα, όλα τα πρόσωπα.
Θέλω να βάλω φτερά σε όλα
Να προγραμματίσω την απόδραση
Δικό μου είναι το όραμα και το κάνω ότι θέλω!
Με ένα μαχαίρι στην καρδιά και ένα αστέρι για φακό
Να φύγω από εδώ.
Τώρα που ξέρω πια, ότι κανείς δεν έχει όνομα..
Να εισέλθω σε έναν κόσμο που έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες
Να προγραμματίσω τους πειρασμούς
Να ξοδευτώ, να ξεμείνω..
Δικό μου το όραμα, δική μου και η μοναξιά
Με μαύρα μάτια να κοιτώ, το άγνωστο που με βυθίζει
Να αποχαιρετώ την σιγουριά
Αναρωτιέμαι αν μπορείς να είσαι αυτός που θες, όταν το θες
Αναρωτιέμαι αν ο θάνατος είναι ο ήλιος του καθένα
Αναρωτιέμαι αν με ξέρεις καθόλου…
Αναρωτιέμαι αν κανείς έχει τόσο θάρρος.
Άκου, τώρα:
Είναι δικό μου το όραμα και δεν έχει έδαφος..
Δεν έχει ουσία, δεν είναι βαθύ και πολύπλοκο
Είναι αυτό που εξορίζει το πνεύμα…
Είναι ένας φόβος που προκαλεί ευαισθησία
Είναι δικό μου το όραμα και δε το ανταλλάζω..
Και ας χρειάστηκε αρκετές φορές να το φτύσω…

2 σχόλια:

  1. 3,5/4

    1

    Από τότε που άνοιξα τα μάτια μου
    Μια σταγόνα μοναξιά κυλάει στο μάγουλο μου
    Κάθε μέρα
    Ξέρει τον δρόμο της και δίνεται μόνη της
    Στο ταξίδι το μακρύ προς το μεγάλο γαλάζιο

    Και λίγο λίγο βρέχει τα πόδια μου
    Νοτίζει το χώμα που πατώ
    Γύρω μου φυτρώνουν οι καθημερινότητες μου
    Και η άγρια έμπνευση μου χαίρεται

    Αν ήξερα να κλαίω θ' άνοιγα ρέμα ατέλειωτο
    Και δεν θα ήμουν πια εδώ
    Αν πάλι δεν δάκρυζα
    Θα 'σταζε όλη μέσα μου

    2

    Οι μέρες δεν ανοίγουν δρόμο μπροστά μου
    Και μια επανάσταση με περιμένει σε χρόνο παρελθόντα
    Με κοιτάει μνησίκακα, με περιμένει να δειλιάσω
    Να μου πεί: «Δεν ήσουν καλύτερος από μένα»

    Πόδια πολλά χτυπούν τη γή
    Και γω σηκώνομαι για να σε βρώ εκεί
    Εκεί που πληθαίνει η οχλοβοή
    Εκεί που στέκομαι για να ακούσω

    Το πάμε
    Το τραγούδι
    Την μουσική
    Τον ρυθμό
    Που θα ζωντανέψει πάλι την καρδιά μας

    Ψάχνω το χέρι σου να πιαστώ
    Να κρατηθώ κοντά στο σώμα μου
    Κοντά στο θέλω
    Κοντά στο μπορώ

    3

    Οι πόρτες άνοιξαν και μπήκαμε μέσα
    Το αμφιθέατρο άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει
    Στην αρχή όλοι μαζί
    Ξεκινήσαμε τον απολογισμό
    Ύστερα παρέες παρέες αρχίσαμε να μαζευόμαστε
    Κάτι δεν μας άφηνε να κρατήσουμε τον νου μας στον αγώνα

    Νά, είναι που στην αρχή κάποιοι
    Δυο δυο, πιαστήκαν κι αγκαλιάστηκαν
    Άλλοι κοιτάχτηκαν στα μάτια
    Κι άλλοι καθίσαν στην γωνιά κι αρχίσαν να φιλιούνται

    Σαν να μην ήθελε κανείς να μετρήσουμε νεκρούς
    Ούτε εδάφη χαμένα
    Ούτε προπύργια κερδισμένα

    Απολογισμός λοιπόν;

    Μαζί με τον ήλιο μπροστά μας
    Πατήσαμε τον δρόμο για τον έρωτα

    3 και 1/2

    Νικήσαμε λοιπόν;
    Είμαστε λεύτεροι;
    Μαζί κοιτάμε τον κόσμο που κερδίσαμε
    Μα στάζει ακόμα μια σταγόνα απ' τα μάτια μου
    Κι εγώ ακόμα σε ρωτώ πεισματικά:
    «Σ' αγαπώ»
    Κι εσύ μ' αρνείσαι, μου λες:
    «Κι εγώ»

    ΑπάντησηΔιαγραφή