Και τι θέλουμε εμείς οι άθλιοι υποκριτές?
Να κατακτήσουμε, οριοθετώντας τις σάρκες μας
Όπως οριοθετούμε τις ζωές μας.
Να χορέψουμε σέρνοντας τα βήματα μας
Ξαπλώνω και δε ξέρω αν κοιμάμαι, αν βουλιάζω η αν πεθαίνω
Και τι θέλουμε εμείς οι μικροί σφαγιαστές της καθημερινότητας?
Να συγκινήσουμε όπως συγκινημένοι νιώθουμε διαρκώς..
Γιατί μάθαμε και εμείς να λέμε «ίσως» αντί για «όχι».
Και έτσι δεν έχουμε τον χρόνο στο πλευρό μας
Νομίζουμε πως αυτός είναι ο δικός μας αγώνας.
Κι όμως βαριανασαίνουμε γιατί ήδη όλα τέλειωσαν και κανείς από ‘μας δεν ήταν παρών.
Και τι θέλουμε όλοι εμείς οι απαιτητικοί?
Να πλουτίσουμε, έτσι όπως πλουτίζουν οι άλλοι όταν μας εξαργυρώνουν.
Πάντα απ’ έξω κοιτάζουμε
Μόνο αυτό δε ξέρουμε να κάνουμε, άλλωστε?
Και τι θέλουμε όλοι εμείς οι βάρβαροι?
Να ματώσουμε την κανονικότητα!
Με τον ίδιο τρόπο που η κανονικότητα ματώνει τους εαυτούς μας.
Και τι άλλο έμεινε να πούμε εμείς οι φλύαροι?
Εμείς που υποθέτουμε, που στραγγίζουμε τις καρδιές μας, που κρεμόμαστε από αστέρια και ποδοπατημένες ιδέες..
Δείξε μου άλλη μια φορά το πλάνο.
Πες μου το σχέδιο.
Κοιτάζω και δεν ξέρω αν τυφλώνομαι, αν δακρύζω η αν απολαμβάνω την θέα.
Γιατί είναι η ρουτίνα του θανάτου που την κάνουμε παράδειγμα.
Προτιμώ να κοπώ μαζί σου παρά μονάχος.
Και τι σκατά ψάχνουμε εμείς οι εξερευνητές?
Μπερδεύτηκα. Δε ξέρω.
Δεν ακούω.
Και τι ρόλο παίζει αυτός ο όχλος στον κόσμο μου?
Οι σειρήνες? Τα φωτάκια?
Δεν καταλαβαίνω. Μπερδεύτηκα, τώρα.
Είμαι ολοκαίνουριος και δεν ξέρω αν παλιώνω, αν είμαι μεταχειρισμένος η αν έχω μάρκα.
Και τι άλλο έμεινε να ζήσουμε εμείς οι έμπειροι?
Όλα τα είδαμε. Όλα τα ξέρουμε.
Όλα τα προβλέψαμε. Όλα τα τραγουδήσαμε.
Οπότε.. τι άλλο έμεινε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου