Καλημέρα είπα και χαμογέλασα
Στις πικρές ευχές του ουρανού
Στις δόξες της λερωμένης ψυχής μου
Στο αβέβαιο κατεστραμένο αύριο
Με μια καλημέρα ξεκινώντας
διηγήθηκα τις μικρές χαρές
Με ηλεκτρισμό
Καλημέρα είπα και ταράχτηκα
Στις φευγαλέες εξευτελισμένες ματιές μου
Και ταρακούνησα την δεδομένη μου ζωή
Η χειμωνιάτικη θλίψη
Οι σκιασμένες μου ελπίδες
Υμνώ την πολυτιμότητα τους
Με ομορφαίνει η αυτοκαστροφή
Πάντα καλημέρα λέω, γιατί με φοβάται και το σκοτάδι
Και δεν με πλησιάζει...
Καλημέρα στον ανθισμένο ρομαντισμό μου και στην ασύντακτη αγάπη
Ας ήταν να μου χαριστεί η λήθη
Και να μηδενίσει το λεξιλόγιο μέσα μου
Έτσι ποτέ πια οι τυπικότητες
Ποτέ ξανά το καλημέρα
Μόνο ένα βήμα...έξω απο το παράθυρο.
Και εγώ...σαν άλλος!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου