Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

a BaD MemoRy



Μην απορείς που δεν έχω φαντασία πλέον..
Έχω καεί.
Γιατί ζω μέσα σε ψεύτικες ζωές.
Διάφορες, άχρωμες, σκισμένες…
Γιατί εγώ φταίω για όλα.
Η γειωμένη μου παρουσία, το ιδανικό που κηδεύω κάθε φορά που με επαναφέρεις στην πραγματικότητα.
Μου αξίζει ο καθημερινός μου επώδυνος θάνατος
Μέσα στις φλόγες της κρεμασμένης μου ελευθερίας
Ήχοι από τους σκηνοθετημένους κόσμους μου
Σε ένα κορμί που γερνάει στα 18 του χρόνια
Ένας εαυτός που σιχαίνομαι
Σε μια ατέλειωτη ερωτική συνουσία, που με ματώνει
Γι’ αυτό κάηκα ολοσχερώς
Μέσα σε ακρότητες και βιαιότητες
Κατασπαράζω τα αγνά μου συναισθήματα
Νιώθω ανύπαρκτος τώρα.
Μόνο που θα παρακαλούσα να χαθώ στ’ αλήθεια
Σαν εραστής, σαν παιδάκι…
Ας είναι το μαξιλάρι, το τελευταίο πράγμα που θα νιώσω
Ας είναι…
Να σταματήσουν να μιλάνε οι άγγελοι στην καρδιά μου και μαζί τους να πάρουν τους χτύπους της..
Να καλυφθώ με χώμα ολόκληρος, να βλαστήσω..
Να τρέξω χαμογελώντας αληθινά, με παράξενα ρούχα η και γυμνός.
Αν αρρωστήσω μη χαθείς..
Αν αρρωστήσω θα με θυμάσαι σαν ζώο, το ξέρω.
Αν αρρωστήσω, αν σαπίσω, αν ποτέ ευτυχίσω..
Να με θυμάσαι που τραγουδούσα ντυμένος παλιομοδίτικα...:
“Pictures kissing in the rain, shapeless in the dark again...”

2 σχόλια:

  1. Με μάτια ανοιχτά

    Έχω διώξει κάθε παρουσία από δίπλα μου
    Απομόνωσα την ψυχή μου
    Τιμωρώ τον εαυτό μου για την συνέπεια του
    Στην ανειλικρίνεια
    Καθισμένος στην πολυθρόνα μου, κρυφά,
    παρατηρώ τον αργό χορό της σκόνης να σηκώνεται
    να πλημμυρίζει τις αχτίδες του ήλιου
    που ανοίγουν δρόμο μέσα στο δωμάτιο
    κάθε φορά που περνάει ο έρωτας από μπροστά μου.
    Πώς κατάφερες και πέρασες πάλι μέσα;
    Άν μείνεις πρέπει να σου φανερωθώ
    Είμαι δύσκολος μέσα μου
    Έχω μικράτα που τα βάζω συστηματικά και κοιμούνται
    και άγρυπνα γηρατειά που με το μάτι θολό
    κρίνουν ζηλόφθονα κάθε χαρά που πέρασε και τα εγκατέλειψε.
    Πολλά κομμάτια όμως θα δεις να λείπουν
    Κάποια που τα 'δωσα μόνος
    Και άλλα που μου τα πήραν τραβώντας τα με το ζόρι
    Άν έμεινε κάτι που να το θες, θ' αποφασίσεις εσύ
    Άν θα το πάρεις ή
    Άν θα τ' αφήσεις
    Δεν κρατώ για μένα παρά το δικαίωμα
    να έχω τα μάτια ανοιχτά όσο με κατασπαράζουν
    Κ΄ύστερα πάλι κλείνομαι και κοιτάζω
    την σκόνη που κουρνιάζει γύρω μου...
    Ύστερα, κάθε τόσο, φοράω τα καλά μου
    και βγαίνω στο παράθυρο.
    Δέν κοιτάω τον κόσμο που περνά,
    ούτε τον ουρανό
    ούτε τον ήλιο
    Κοιτάω χαμηλά. Δεν κοιτώ τον κενό.
    Ξέρω πολύ καλά τι βλέπω
    Βλέπω πέτρα σκληρή και κρύα που διψάει για αίμα.
    Άν περνάς
    Θα με καταλάβεις, είμαι αυτός στον τρίτο,
    με το γκρι τουίντ σακάκι, το τρύπιο από τον σκόρο
    Άν με φωνάξεις
    Θα έρθω, πετώντας.

    Αλέξανδρος Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή