Ταξίδι

όλα υπήρχανε πριν έρθω και ας περνιέμαι για την θάλασσα
οι άγριες ελπίδες που στόλιζες στον λαιμό σου
έτσι τυλιγμένες που ήταν μου μοιάζαν με σχοινιά-θηλιές και κόμπο κάναν μέσα μου
όλοι υπήρχατε πριν έρθω και ας μοιάζω το κορμί μου με τα χιλιάδες άστρα σας
και η λήθη δε θα μου πει ποτέ τα ονόματα σας, περαστικοί που με αγγίξατε
μα με την πίκρα έμεινα να με παρηγορώ
και σάρκες να ξεσκίζω αδιάφορα
και αν ήθελες το όνειρο να σβήσεις, ας με ρώταγες
εσύ που αγκάθια φύτεψες στις λέξεις μου..
όλα υπήρχαν πριν έρθω και όλα θα υπάρξουν σαν φύγω
και εσύ που με ζωγράφισες κουκίδα στο χαρτί σου, γιατί μου χάρισες μυαλό να σκέφτομαι?
όλα εσείς που υπήρξατε πριν έρθω, φοβάμαι να με θάψετε
και σκοτεινές δε θέλω να 'ναι οι ματιές σας.
έτσι μυτερές και άχαρες που κάνατε τις ζωές σας
κρεμάστε τες, να μοιάζουν μάσκες οι καρδιές σας
όλοι εσείς που κλείσατε τα μάτια σας και δώσατε
και μάθατε να νιώθετε απο μόνοι σας
δείτε τι γεννιέται στα συντρίμμια σας τώρα.
και εγώ που την υπεροψία πάντα κατάπινα
δείτε γιατί την ξερνάω απελπισμένα...
όλα υπήρξατε όμορφα πριν έρθω και δε το μετανιώνω.
μόνο που πάντα μου ήταν δύσκολο
να συνηθίσω τα καινούρια μου μάτια.